خودبیمار انگاری چیست؟
خودبیمارانگاری نوعی اختلال روانی است که با اعتقاد فرد به وجود یک بیماری جدی در خود و نگرانی نسبت به آن شناخته می شود. با این تعریف، خودبیمارانگاری شامل مواردی می شود که فرد واقعا یک بیماری جسمی هم دارد اما بیش از حد معمول در مورد سرانجام آن احساس نگرانی می کند و خود و دیگران را دچار استرس و اضطراب می کند .
خودبیمار انگاری چه علایمی دارد؟
فرد براساس یک علامت بیماری مانند آبریزش بینی، سردرد، درد شکم، سرگیجه، بی اشتهایی و … که از قضا ممکن است عادی باشند، تصور می کند دچار بیماری خاصی شده و آن را به غلط، خطرناکتر از آنچه هست تفسیر می کند.
علت بروز این اختلال چیست؟
عوامل ژنتیک و وراثت در برخی بیماران نقش اساسی را ایفا می کند. در افراد خانواده این بیماران، بیماری های اضطرابی شایع تر است. همچنین یادگیری هایی که فرد در محیط خانواده و از دوران کودکی دارد، می تواند در بروز بیماری نقش داشته باشد. مثلا کودکی که مادرش نگرانی بیش از حد در مورد بیماری های ساده او دارد، ممکن است در بزرگسالی مدام نگران سلامت خود شود. گاهی برخی رویدادها در زندگی فرد در بروز یا تشدید این بیماری نقش دارد مثلا ابتلای یکی از افراد خانواده به یک بیماری یا فوت یکی از افراد خانواده به دلیل بیماری مانند سرطان که باعث نگرانی بیش از حد در مورد این بیماری می شود.
این اختلال چگونه درمان می شود؟
روش درمانی اصلی، درمان شناختی – رفتاری است. درمان دارویی با دارو های ضدافسردگی هم در کاهش و رفع این اختلال موثر است . در صورتی که این بیماری زودتر شناسایی و درمان شود، علاوه بر احساس آرامش و راحتی که برای بیمار ایجاد می کند، از صرف هزینه های زیاد برای بررسی های جسمانی مانند آزمایش ها، سونوگرافی و تصویربرداری و اندوسکوپی نیز پیشگیری می شود.
دیدگاهتان را بنویسید